More Music Station

Αλήθεια, σε μια εποχή που όλοι γκρινιάζουμε και μιλάμε για οικονομική κρίση, παρατηρούμε – κάνοντας μια βόλτα στην Αθήνα από την παραλιακή μέχρι το Χαιδάρι κι από τα Σπάτα μέχρι την Κηφισιά – χιλιάδες αφίσες με προγράμματα από μαγαζιά όλων των ειδών που μας καλούν να συμμετέχουμε στο Live τους σαν πελάτες.

Μπορεί να μέτρησα και εκατό διαφορετικές αφίσες από ισάριθμους χώρους που ευελπιστούν μέσα στον Δεκέμβριο να γεμίσουν με κόσμο.

Το ζητούμενο όμως είναι να γεμίζουμε την Αττική με αφίσες ή να προτείνει κανείς προγράμματα που έχουν λόγο ύπαρξης; Ανεξαρτήτου ρεπερτορίου, είναι γεγονός ότι ο κόσμος θέλει να βγαίνει έξω, να διασκεδάζει και να ξεχνιέται από όλα τα προβλήματα που τον βασανίζουν, τα αληθινά και αυτά που είναι δημιουργήματα των ελληνικών ΜΜΕ (Μέσων Μαζικού Επηρεασμού που λέει και ο Νότης Σφακιανάκης). Από εκεί και πέρα όμως τι; Τι μπορεί να μας κάνει να βάλουμε στο χέρι στην τσέπη και να ξοδέψουμε τα ούτως ή άλλως λίγα χρήματα που έχουμε για να απολαύσουμε έναν από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες; Πολύ απλά, το καλό πρόγραμμα που ίσως έχει ετοιμάσει. Τίποτα άλλο. Ούτε η πιο σούπερ χλιδάτη αφίσα δεν είναι ικανή να τραβήξει τον κόσμο. Μπορεί να κερδίσει τις εντυπώσεις, μπορεί να κάνει κάποιον να γελάσει, μπορεί να προκαλέσει κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αυτό που έχει στο τέλος σημασία είναι μόνο το πρόγραμμα.

Παίδες, μην το ψάχνετε.. ο κόσμος έχει πάρει χαμπάρι ότι οι περισσότεροι εγχώριοι καλλιτέχνες προσπαθούν να φτιάξουν σπίτι και να πάρουν μια Porsche μέσα σε μια σεζόν... δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Οι καλλιτέχνες που σέβονται τον εαυτό τους πρέπει πρώτα απ' όλα να σέβονται τον κόσμο στον οποίο απευθύνονται κι αυτό δεν έχει να κάνει – ξαναλέω – με το ρεπερτόριο. Έχει να κάνει με σεβασμό και μόνο. Ας αφήσουμε κατά μέρος λοιπόν την «καραμέλα» κρίσης κι ας κοιτάξουν μερικοί μερικοί επιχειρηματίες να σέβονται το κοινό, να προσφέρουν καθαρά ποτά, να κάθεται ο κόσμος άνετα στα τραπέζια, να εφαρμόζονται οι νόμοι περί καπνίσματος, ασφάλειας κτλ και πάνω απ' όλα να καταλάβουν οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες ότι οι εποχές των παχέων αγελάδων πέρασαν ανεπιστρεπτί και πρέπει να βάλουν νεράκι στο κρασάκι τους ή έστω στην... σαμπάνια και το black label ουίσκι τους. Θα μου πείτε, «ρε μεγάλε, και τι προτείνεις δηλαδή;» οι προτάσεις και οι γνώμες είναι σαν... ξέρετε τι... Η δική μου πρόταση είναι απλή: λιγότερα σχήματα, να πάνε αρκετοί καλλιτέχνες σπίτι τους, καλύτερες συνθήκες για τους θαμώνες, καλή δουλειά στα σχήματα κι όχι με 5 πρόβες να στήνονται προγράμματα. Το πρόβλημα βλέπετε είναι λίγο περίπλοκο... όπως συμβαίνει με όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα. Είμαστε μοναδική χώρα βλέπετε, σε όλα μας... κυρίως στα αρνητικά μας.

ΟΤΑΝ με το καλό αποκτήσουμε παιδεία ουσιαστική με την γενικότερη έννοια, τότε θα καταλάβουμε ότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο μια πολύ μικρή μερίδα κόσμου... Πεθύμησα ν' ακούσω ένα πραγματικά λαϊκό σχήμα, πεθύμησα να δω μια μπάντα να παίζει ΜΟΝΟ τα τραγούδια της, πεθύμησα να δω ένα πραγματικά καλό show, πεθύμησα να πάω σε ένα πραγματικά έντεχνο πρόγραμμα. Όλα χρειάζονται και για όλα υπάρχει κοινό.

Αρκεί να μην κάνουν όλοι, όλα....